Elma üretiminde başarı; iklim, toprak ve bakım uygulamalarının bütünsel yönetimiyle mümkündür. Elma türleri 800–1600 saat soğuklama ihtiyacı duyar ve optimum gelişim sıcaklığı 18–24 °C’dir. Toprak pH’sı 6.0–7.0 aralığında olmalı, organik madde oranı %2’nin üzerinde tutulmalıdır. Yüksek taban suyu kök gelişimini engellediğinden drenaj kritik öneme sahiptir.
Anaç seçiminde bodur (M9, M26) sistemler erken verim ve yüksek yoğunluk avantajı sağlarken yarı bodur (MM106) sistemler daha esnek yetiştiricilik sunar. Çeşit uyumuna dikkat edilmeli ve mutlaka tozlayıcı çeşitler dikilmelidir.
Sulama, damla sistemleriyle yapılmalı ve fertirigasyon uygulanmalıdır. Çiçeklenmeden hasada kadar haftalık 25–35 mm su ihtiyacı vardır. Toprak nemi tensiyometrelerle izlenmeli ve kök bölgesi %70–80 nem düzeyinde tutulmalıdır.
Gübrelemede azot sürgün gelişimi, fosfor çiçeklenme ve kök, potasyum meyve irileşmesi ve renk için kritik rol oynar. Mikro besinlerden çinko, bor ve demir eksiklikleri özellikle takip edilmelidir. Gübreleme programı mutlaka toprak ve yaprak analizine göre planlanmalıdır.
Budama genç dönemde taç şekillendirme, ilerleyen yıllarda verim ve denge budaması olarak uygulanır. Modern bahçelerde mekanik budama işçilik maliyetini azaltır. Elma kara lekesi, iç kurdu ve ateş yanıklığı en önemli sorunlardır; entegre mücadele yöntemleri ve biyoteknik uygulamalar tercih edilmelidir.
Hasatta nişasta indeksi ve şeker oranı dikkate alınır. Elmalar 0–2 °C ve %90 nemde 6–8 ay depolanabilir; kontrollü atmosfer depolarında süre 12 aya kadar çıkar.
Sonuç: Elma yetiştiriciliği klasik yöntemlerden ziyade modern sulama, gübreleme ve yoğun dikim sistemleriyle daha verimli hale gelmektedir. Sensör destekli teknolojiler gelecekte standart uygulama olacaktır.
